ในครั้งนี้พวกเราลองเข้าพักโรงแรมใหม่ เป็นโรงแรมของชาวจีนซึ่งมีผู้จัดการชาวหลวงน้ำทาเป็นผู้ดูแล  โรงแรมแห่งนี้ตั้งอยู่ในตึกคอนโดที่มีการก่อสร้างและปล่อยขายเป็นห้องๆ แล้วผู้ประกอบการชาวจีนเหล่านี้นำเอามาเปิดห้องทำเป็นโรงแรม หรือทำการซื้อห้องทั้งชั้นเพื่อนำมาดำเนินกิจการในลักษณะนี้เช่นเดียวกัน    

​

โรงแรมที่พวกเราพักแทรกอยู่ในตึก 2 ตึก ด้านล่างของตึกเหล่านี้ถูกเปิดเป็นร้านต่าง ๆ ทั้งร้านอาหาร ร้านทำผม ร้านรับส่งสินค้า นอกจากนี้ยังมีกิฟต์ชอป ขายสินค้าประเภทเครื่องสำอาง เครื่องประดับ ชุดนอน จากการสนทนากับเจ้าของร้านได้ความว่า เธอเป็นชาวหูเป่ยที่เพิ่งมาเปิดได้หนึ่งเดือน เดิมเคยทำฟาร์มดอกไม้ที่ประเทศจีน แต่สามีมาทำงานที่บ่อเต็น จึงตั้งใจจะมาเปิดร้านดอกไม้สดที่นี่ แต่เมื่อดูท่าทีแล้วคาดว่าไม่น่าจะทำมาค้าขึ้น เลยเปลี่ยนมาขายกิฟต์ชอปที่ส่งมาจากเมืองจีน พื้นที่ดังกล่าวเป็นพื้นที่ของที่อยู่อาศัยเสียส่วนใหญ่ และไม่ใช่โซนที่นักท่องเที่ยวจะมาเดินช้อปปิ้งมากนัก ห่างออกไปประมาณสองช่วงตึกเป็นถนนที่เรียกได้ว่าย่านเศรษฐกิจของบ่อเต็นที่ยามค่ำคืนจะเต็มไปด้วยเหล่านักท่องเที่ยว นักท่องราตรี และมีร้านค้าและร้านบริการหลากหลายประเภทเปิดต้อนรับ หากเดินไปจนสุดถนนจะเป็นจะมีแผงขายของเรียงรายตามเส้นทางโดยขายทั้งผัก ผลไม้ ของสด ไปจนถึงเสื้อผ้า กระเป๋า เคสมือถือ พวกเราเข้าใจว่าเป็นการย้ายตลาดที่เคยทำแบบแบกะดินซึ่งเดิมอยู่บริเวณซอกตึกให้มาเป็นแผงลอยเพื่อสร้างความเป็นระเบียบแทน  

 

ในช่วงเที่ยงของอีกวันหลังจากสำรวจไปทั่ว ๆ เมืองอีกครั้ง พบว่าในช่วงกลางวันนี้เมืองเงียบมาก แทบจะไม่มีคนเดินตามท้องถนน เมื่อกลับมาถนนเส้นหลักอีกครั้งพวกเราเลือกเข้าไปทานอาหารกลางวันที่ร้านเฝอลาวซึ่งเป็นร้านเปิดใหม่ขนาดใหญ่กว่าสองคูหา แม้ว่าร้านจะชื่อเฝอลาวแต่เจ้าของร้านเป็นหญิงชาวจีนวัยกลางคน บ้านเดิมอยู่ที่หูหนาน หลังจากพูดคุยเธอเล่าว่า ก่อนหน้านี้เธอเคยทำงานรับเงินเดือนมาก่อน ไม่เคยเปิดร้านอาหารเช่นนี้ เธอเลือกมาเปิดร้านที่นี่เพราะว่าสามีของเธอนั้นทำงานในบริษัทไห่เฉิงที่บ่อเต็นนี่เอง  

 

ฝั่งตรงข้ามกับร้านเฝอลาวคือร้านอาหารข้าวแรมฟืน นับเป็นหนึ่งในร้านอาหารที่ยังคงเปิดอยู่ตั้งแต่ที่พวกเรามาในครั้งที่แล้ว เจ้าของร้านเป็นหญิงชาวจีนวัยกลางคน เธอเล่าว่าเข้ามาอยู่ที่ลาวตั้งแต่ปี 2015 โดยเริ่มต้นจากมาอยู่ที่หลวงพระบาง จากนั้นย้ายไปอยู่เวียงจันทน์ และมาเปิดร้านอาหารแห่งนี้ช่วงต้นปี ครอบครัวของเธอมีกิจการรถขุดดิน โดยสามีและลูกชายเป็นผู้ดูแลซึ่งกำลังทำถนนไฮเวย์ในลาว เธอตั้งใจมาเปิดกิจการร้านอาหารแห่งนี้เพื่อให้ลูกสาวมาดูแลและจัดการ แต่ลูกสาวของเธอตอนนี้กลับไปอยู่ที่คุนหมิง อีกไม่นานเธอเองจะกลับไปเช่นกันเนื่องจากอาการเจ็บป่วยต้องกลับไปหาหมอที่จีน เพราะการหาหมอที่นี่ลำบาก ส่วนร้านอาหารก่อนหน้านี้ขายได้ค่อนข้างดี เธอเคยใช้สามห้องติดกันเพื่อเปิดขายอาหาร ทำรายได้กว่าหนึ่งหมื่นหยวนต่อวัน แต่ตอนนี้ไม่สามารถทำเงินได้ขนาดนั้น เธอเล่าว่าเป็นเพราะรถไฟตอนนี้วิ่งตรงเข้าจีนได้เลย จึงไม่มีลูกค้าเยอะเหมือนเดิมแล้ว เช่นเดียวกับร้านอาหารจีนอีกร้านซึ่งเจ้าของร้านชาวหูหนานมาเปิดร้านขายปลาทอดและอาหารจีนประเภทอื่น ๆ เล่าว่า ช่วงนี้คนไม่เยอะ ขายไม่ดี เพราะ ‘รถไม่เข้ามา’